گلخانه بازار 
در سالهای اخیر موضوع افزایش مقاومت گیاهی یکی از مهمترین دغدغه های تولیدکنندگان بوده است سیلیسیم از ترکیباتی است که در گیاهان نقش ساختاری و بیوشیمیایی خاص دارد. سیلیسیم از مسیرهای مختلفی باعث افزایش مقاومت فیزیکی و شیمیایی گیاهان به تنش های محیطی و صدمات آفات می گردد. در مقایسه با مقادیر معمول ازت، فسفر، پتاسیم در گیاه نشان می دهد که سیلیسیم نیز همانند عناصر ماکرو مورد نیاز گیاه می باشد.
گیاه، سیلیسیم را از خاک به فرم مونو سیلیسیک اسید یا H۴SiO۴ جذب می کند.
سیلیسیم جذب شده پس از ورود به بافتهای اپیدرمی گیاه، در لایه ای نازک که ترکیبی از سیلیسیم- سلولز است، تجمع یافته و در کنار پکتین و یونهای کلسیم قرار می گیرد که کمک شایانی به افزایش استحکام دیواره ای سلولی در این بخش می گردد.
بخش کوچکی از سیلیسیم جذب شده توسط گیاه در درون سلول ساختارهای بسیار کوچک نانومتری تشکیل می دهد، این اسکلت کوچک از درون سلول، مقاومت سلول را در برابر فشارهای جانبی افزایش می دهد.
ترکیبات سیلیسی، می تواند بسیاری از خصوصیات شیمیایی و فیزیکی خاک را تغییر دهند. برای مثال سیلیسیم می تواند با آلومینیوم، کادمیوم، سرب، جیوه موجود در خاک واکنش داده و ترکیباتی نا محلول ایجاد نموده و از این طریق امکان مسمومیت زایی این فلزات را به قدر قابل توجهی بکاهند.
تاثیر سیلیسیم در گیاه
مطالعات همچنین نشان داده حضور سیلیسیم می تواند غلظت کلروفیل را در واحد سطح برگ بالاتر ببرد. این بدان معنی است که گیاهان تیمار شده با سیلیسیم، کلروفیل بیشتری تولید می کنند و این می تواند شاخص های تولیدی را افزایش دهد در واقع تولید در واحد سطح افزایش می یابد. چیزی که در کشت های گلخانه ای به آن نیازمند هستیم.
تأثیر سیلیسیم در افزایش رشد گیاهان
تنظیم تغذیه ی سیلیسی باعث افزایش ریشه دهی و وزن ریشه ی تولید شده در گیاه می گردد و همانگونه که می دانیم افزایش رشد ریشه به معنی افزایش دسترسی گیاه به منابع جدید غذایی و آب و نیز بهبود هر چه بیشتر ماده سازی در گیاه است که در نهایت به افزایش رشد و تولید می انجامد. همچنین به تایید رسیده است که کود های سیلیسیمی می توانند میزان تنفس ریشه را افزایش دهند.
تحقیقات نشان میدهد کمبود سیلیسیم می تواند بر گل دهی گوجه فرنگی تأثیر منفی گذاشته و گل انگیزی در این گیاهان را کاهش دهد.وجود این عنصر میتواند شاخصه های کیفی میوه را بالا ببرد
نقش سیلیسیم در کنترل تنش های زنده
سیلیسیم عامل محدودیت زا برای توسعه بسیاری از بیماریهای گیاهی و حمله آفات شناخته شده است و مقاومت ایجاد شده در گیاهان به دلیل رسوب سیلیسیم در دیواره های سلولی گیاه است. کمپلکس سیلیسیم با ترکیبات ارگانیک درون دیواره سلولی گیاهی، مقاومت این دیواره ها را در برابر تجزیه توسط آنزیمهای ترشح شده به وسیله ی قارچ های بیمارگر افزایش می دهد. از این رو قارچها توان نفوذ و پیشرفت خود را در بافتهای گیاهی از دست می دهند و بیماری یا ایجاد نمی شود و یا با دشواری بسیار و به کندی در گیاه پیشرفت می نمایدا ز این روفرصت کافی برای کنترل بیماری و استفاده از روش های کم هزینه تر و سالم تری برای مقابله با بیماری میتوان یافت و منجر به کاهش مصرف بی رویه سموم خواهد شد.
تأثیر سیلیسیم در کنترل تنش های غیر زنده
یکی از تاثیرات منفی خشکی، استرس گرمایی در گیاهان، فشرده شدن آوند های چوبی می باشد که در کل به ساختار ساقه و تبادل مایعات درون آن صدمه می زند. رسوب سیلیسیم در دیواره سلولی آوندهای چوبی باعث جلوگیری از فشرده شدن آوندهای چوبی در چنین شرایطی می گردد. همچنین لایه سیلیکون- سلولز به وجود آمده در بافت اپیدرمی، گیاه را در برابر از دست دادن بیش از اندازه ی آب از طریق تعرق مقاوم می نماید. این فرایند از طریق کاهش قطر روزنه های تنفسی و کاهش تنفس برگها صورت می پذیرد.
در مورد فعالیت ضد شوری، سیلیسیم با افزایش میزان فتوسنتز و تولید مواد قندی تحمل گیاه را نسبت به حضور مقادیر بیشتر سدیم، بالاتر می برد. همچنین با بهبود خاصیت انتخابی در پمپ سدیم- پتاسیم، افزایش فعالیت آنزیمی با فعال سازی برخی آنزیمهای گیاهی و نیز از طریق افزایش مواد قابل حل در محلول درون آوند چوبی، جهت جلوگیری از جذب و ورود سدیم به آوند چوبی در قسمت ریشه می تواند در کاهش تاثیرات منفی نمک در گیاه موثر بوده و گیاه را در برابر تنش شوری مقاوم نماید.
همچنین آزمایشات نشان داده اند که استفاده از سیلیسیم در برنامه غذایی باعث افزایش مقاومت آنان در برابر سرمازدگی می شود، هرچند مکانیزم عمل ضد سرمازدگی سیلیسیم در گیاهان به خوبی شناخته نشده است.